محمد مسعود (م. دهاتی) سال ۱۲۸۰ شمسی در شهر قم و در خانواده‌ای متدین دیده به گیتی کشود. پدرش مردی پیشه‌ور و هوادار مشروطه و جدّ و پدربزرگش، آخوند ملاعبدالله و آخوند ملامحمد قمی از روحانیان متنفّذ قم بودند و گفته می‌شود قبر ملامحمد (در آشتیان) زیارتگاه مردم است. خود وی می‌نویسد: «اقوامم همگی، جز پدرم، اهل محراب و منبر و ملبّس به لباس روحانیت… بودند».
_ ترور مسعود
شب جمعه ۲۲ بهمن ۱۳۲۶، زمان نخست‌وزیری ابراهیم حکیمی، با شلیک دو گلوله به مغز و شقیقه مدیر مرد امروز (در خیابان اکباتان تهران، جلو چاپخانه مظاهری) به عمر وی خاتمه داده شد.بنا به گزارش خبرنگاران داخلی و خارجی: پیکر مسعود، از محل انجمن روزنامه‌نگاران تهران، توسط رجال و طبقات مختلف گرفته تا وکلای مجلس و شخصیت‌های سیاسی و حتی نمایندگانی از دربار و حدود ۲۰۰ هزار از مردم پایتخت، تشیع و در مقبره ظهیرالدوله (واقع در دربند_تجریش) به خاک سپرده شد.
مجلس ختم او در مسجد مجد تهران نیز باشکوه برگزار شد و جمعیت زیادی در آن حضور یافتند.رئیس مجلس شورا در جلسه علنی مجلس (۲۵ بهمن) از مرگ مسعود ابراز تاسف کرد و افزون بر این، بیش از ۸۰۰ روزنامه و مجله در تهران و شهرستان‌ها، به مدت دو ماه، بیش از ۲۰۰۰ مقاله و سرمقاله در سوگ مسعود نوشتند و ضمن محکوم کردن عاملان ترور، شخصیت و مبارزات او را گرامی داشتند، که از آن جمله می‌توان به سرمقاله‌های روزنامه وزین “ستاره” اشاره کرد که در آن‌ها از مسعود با عناوینی چون “سرباز جبهه مقدم آزادی” یاد شده بود.
ترور مسعود حتی در مطبوعات آمریکا و فرانسه و انگلیس نیز بازتاب گسترده داشت.
